.png)
Dis nie net omdat dit winter is nie. Daar is ‘n Suid-Afrikaanse film op ‘n silwerdoek naby jou.
Iemand het my al ‘n ruk gelede vertel Fanie Fourie’s Lobola is die moeite werd om te kyk. Ek het nie juis notisie geneem nie. En toe begin dit internasionaal pryse wen – en snaaks, elke slag as ons die afgelope tyd gaan kyk het of dit daar is, was dit uitgeneem. Lyk my die res van die dorp was net so beïnvloedbaar soos ek. Eergisteraand was dit egter daar en ons het die storie van Fanie en Dinky gekyk. Wag ‘n bietjie. Ek jok effens. Terwyl mens dit kyk, is dit die storie van Fanie en Dinky – hoofsaaklik ‘n komiese een daarby. Agterna is dit toe al die tyd sosiale kommentaar. Ek hét kritiek oor die fliek, ja. Maar ek het ook lof. Ons almal in hierdie land woon op verskillende planete. Fanie Fourie laat mens soms daarvoor lag. En om dit in so ‘n gekompliseerde land te laat gebeur, wil gedoen wees.
My Suid-Afrikaanse filmweek het egter nie daar gestop nie. Gisteraand het ek na Deon Meyer se Die Laaste Tango gaan kyk. En mag ek sê dat ons by die première bederf is? ‘n Glasie sjampanje met die intrapslag. Gratis springmielies en koeldrank. En ‘n saalvol van die film se akteurs wat die film saam met ons kyk.
Ek mag niks verklap nie. Maar ek kan ‘n stempel van goedkeuring gee.
Daar is ‘n balans van emosie en spanning. Die resep is Deon Meyer se kenmerkende soort. Soos in die voorskou: “Twee goed moet ek nog doen …”
Die speurder se persoonlike wroeging dra by tot en veroorsaak wat in die storie gebeur. Ditto dié van die heldin. Klein rolle soos Niel Sandilands s’n is bekoorlik. Die dorp Loxton is ook ‘n karakter. Pragtig. En swygsaam.
Ek gaan niks verder mag sê nie.
Naskrif: Nie net gaan fliek oor dit winter is nie. Die Ella Winter-karakter in die film is aan my bekend van skooldae af. En gisteraand in die film was daar ‘n reünie in die kleine. Want een van die liedere op die klankbaan is geïnspireer deur nog ‘n gemeenskaplike vriendin van ons albei. Maar sy is nie meer hier nie; vir haar het die winter te veel geword.