Byt en skop

Die Kruger-Wildtuin is een van ons grootste nasionale bates. Suid-Afrikaanse uitgewers het deur die jare pragtige foto-boeke oor die plek gepubliseer – ek neem aan hoofsaaklik gemik op die buitelandse toeriste, want jy sou daardie boeke op al die lughawes merk in die winkeltjies met toeristiese goeters.

Dit verg egter meer van ’n skrywer om dié wildtuin vir ’n plaaslike gehoor te ontsluit. Mooi foto’s alleen doen dit nie vir die locals nie.

Die manier waarop Sarel van der Walt sy resensie van Frans Rautenbach se Jou Kruger-wildtuin gids, met stories (Boeke24) aangepak het, bring dit gou tuis dat jy hier met daardie sonderlinge boek te doen het. Iets wat behoorlik aangepak is om mense te help wat die wildtuin met rande benader, en nie soseer met dollars nie. (Ek vermoed die Engelse uitgawe sal intelligente toeriste as lesers vind.)

Van der Walt is duidelik geen vreemdeling in daardie toeriste-magneet van ’n wildtuin nie. Wat hy raaksien in Rautenbach se boek, is dit dinge wat saak maak: reuke, plekke, gevoelens. Uiteraard probeer hy as resensent die boek en sy inhoud reflekteer, wat hy goed doen; wat saak maak, is of hy daarin sal slaag om die essensie van die boek vas te vang.

En dié kry hy wel deeglik reg. Die Kruger-wildtuin is ’n groot plek, en wanneer Van der Walt noem dat Rautenbach sy fokus laat val van die Krokodilbrug tot by Punda Malia in die noorde, dan weet jy dat daar ’n rede is. En vir ou wildtuin-reisigers is dit kodetaal: Rondom ondeskeidelik Punda Malia en die Krokodilbrug is vreemd genoeg nie geweldig baie wild versamel nie. (Dis ondervinding wat hier praat.) En by Punda Malia is daar ook die ondraaglike hitte waarmee mens worstel.

Wat Van der Walt dus doen, is om Rautenbach deeglik te toets. Gee hy aandag aan alles? Van der Walt se betoog loop moeiteloos voort, maar jy weet hy gaan iets moet doen met sy slotparagraaf om alles vas te bind.

“Dêmmit, nou verlang ek wildtuin toe!” is die stempel van geesdrif, van goedkeuring.

Jaco Botha en Ingrid Lehnmensich-Botha bespreek vir Boeke24 die nuwe Chris Karsten-roman, Die verdwyning van Billy Katz. Karsten stel as skrywer sulke hoë standaarde dat ’n mens die opskrif net vinnig scan om te sien wat die algemene indruk is – jy weet intuïtief dit gaan positief wees. Vraag is net hóé positief.

Is dit dan nog nodig om die resensie te lees?

In hierdie geval is die antwoord ’n dawerende ja. Die resensente het die model-resensie vir boeke van hierdie aard geskryf, en op die koop toe vorendag gekom met ’n opsomming wat nog baie jare gaan draal: “Waar Meyer Coca-Cola is – ’n goeie, gawe internasionale produk – is Chris Karsten brandewyn en Coke – min of meer dieselfde ding, maar met so ’n bietjie meer skop, byt en onverhoedse onderstrominge.”

Arme drommel wat die volgende Chris Karsten moet resenseer!