.png)
Die gevoel van magteloosheid wat jou oorweldig, is soos ‘n digte mis wat om jou toesak. Jou motor staan stewig gegrendel. Die sleutels is binne. Twee keer al met my gebeur.
Die eerste keer was in die 70’s in Miami, Florida, met my Toyota Merk II-stasiewa van destyds. Gelukkig was dit by ‘n motel met ‘n bedrewe “inbreker” in sy personeel. In ‘n japtrap het die knap vent met ‘n draadhanger die ding gedoen.
Die tweede keer was nou in Olifantskamp met die Honda CR-V my getroue bosvoertuig. Geen bedrewe “inbreker” helaas onmiddellik byderhand en gewillig nie.
Dit het gebeur toe ek die Honda se luikrug toeklap en te laat besef die sleutels is binne saam met die ander dinge wat ek vinnig kom bêre het.
Die kantoor was hulpvaardig. Ja, Sanparke het ‘n man wat die joppie kan doen. Ongelukkig is hy in Phalaborwa. Dis ‘n paar uur se ry.
Daar word rond en bont gebel vir moontlike alternatiewe opsies. ‘n Groen Sanparke-bakkie daag op. Die gees is gewillig maar die vlees is swak. Die manne krap hier en skud daar, gee mekaar entoesiasties bevele, maar rig niks uit nie.
Intussen keer vriendin Marlene Scholtz wildvreemdes in die winkel voor. Hulle het nie dalk raad nie? “Die wildvreemdes” is toe boere van Frankfort, Bart en Henriette Linde. Bart staan nader en neem dadelik beheer oor.
‘n Rol draad word op sy versoek gaan haal. Hy wikkel aan elke deur.
Die laaste ene dra die littekens van ‘n stampie teen ‘n paal tydens ‘n onbeplande maneuver ‘n jaar of twee gelede by ‘n vleisbraaiery by Herman en Rina le Roux (twee van die huidige toeskouers) by Burchell’s Lodge, oorkant Sabiepark. Daardie ongelukkie word toe ‘n gelukkie.
Bart beur die gleufie weens die stampie met ‘n skroewedraaier oop en wikkel die draad na binne. Aan die een punt is ‘n haak wat hy behendig geprakseer het – klassieke illustrasie van die gesegde: ‘n boer maak ‘n plan.
Die spanning bou op. Maar net ‘n paar oomblikke duur dit. Die deur klik oop. ‘n Gejuig gaan op. Dankbetuigings en fooitjies (darem nie vir Bart nie) word uitgedeel. Die lewe is skielik weer mooi.
Intussen het Tokkie en Henriette aan die gesels geraak. Dit blyk die Lindes is die bure van Winnie Dreyer, weduwee van Frik Dreyer. Van ons beste Sabieparkvriende gewees tot met sy dood weens malaria. Henriette belowe om vir Winnie groete te sê.
Dit is nie al konneksie nie. Henriette was ‘n onderwyseres, verneem ons. In haar klas jare gelede was Lientjie, vrou van ons peetkind Jaco van Wyk van Pretoria.
Ander gemeenskaplike kennisse sluit in Herman se ouers wat lank op Frankfort gewoon het, Die vriend en kollega het in die jare 50 daar matriek geskryf.
Die wëreld is klein – hoeveel keer ontdek ‘n mens dit nie, soms op die mees onverwagte plekke en tye nie?
Die “wildvreemdes” was toe glad nie wildvreemdes nie!
Duisend dankies, Marlene, en duisend dankies aan die engel wat Marlene gelei het om juis by die Lindes van Frankfort hulp te vra.