Boekeredakteurs en vindingryke oplossings

Rapport Boeke, wat stadig maar seker besig is om sy aard en ritme te vind, kry binnekort ‘n nuwe redakteur. Volgens ‘n berig in afgelope Sondag se Rapport is dit Anastasia de Vries, wat tot onlangs nog verbonde was aan US se joernalistiek-departement.

Mens wil haar alles van die beste toewens – en die hoop uitspreek dat sy sal voortbou op dit wat die huidige redaksie (Rachelle Greeff en Danie Marais) met soveel flair reggekry het. Rapport het na my smaak steeds te veel resensies van Engelse en buitelandse publikasies en té min Afrikaanse boeke, maar ek hoop dat De Vries sulke vindingryke besluite soos Greeff en Marais sal neem.

Om ‘n voorbeeld te gee: Die hantering van Evita Bezuidenhout se kookboek was iets totaal nuuts. Hulle het duidelik vooraf besef dat hulle òf ‘n gewone resensie moes plaas, òf iets wat buite alle patrone val. HSkynbaar het hulle op laasgenoemde besluit – heel gepas vir só ‘n boek.

Te oordeel na Sondag se Rapport Boeke het Kerneels Breytenbach, wat in sy jare in die uitgewersbedryf sekerlik meer as genoeg van kookboeke geleer het, toe van Greeff-hulle opdrag gekry om ‘n vraag-en-antwoord met Evita as deel van die resensie te doen.

Ek kan nie onthou dat ek al ooit so lekker en lawaaierig vir ‘n resensie gelag het soos vir die een wat Breytenbach hier gedoen het nie. Sy vrae was onvoorspelbaar en het “die tante” op haar hoë hakke gehad – en op haar beurt het Evita ‘n klomp dinge kwytgeraak wat, kan ek my indink, in die loop van hierdie week nog baie onder die breë publiek oorvertel gaan word. Julius Malema …

Dit is sulke inhoud wat Rapport Boeke nie alleen ‘n waardige plaasvervanger vir wyle Insig maak nie, maar ook ‘n baie sterk deel van ‘n koerant soos Rapport se strewe om ‘n groter pubiek te bereik.

Dankie dan aan Rachelle en Danie. Mag jul spoke nog lank in Rapport loop.

***

Mens moet jou maar berus in die feit dat Neil Cochrane nie maklik gaan afsien van sy onopgewonde skryfstyl nie. Dit is tog ook duidelik dat hy al hoe minder steun op jargon, en op dié manier dit vir die gewone koerantleser moontlik maak om sy resensies te waardeer.

En as daar nou een van sy resensies is wat ek ten hemele wil aanbeveel, is dit die een oor John Miles se Voetstoots wat Maandag in Beeld verskyn het. (Ja, nou eers, maar dis sekerlik nie Cochrane se skuld dat Beeld soveel maande na die boek se verskyning eers wakkerskrik nie.)

Sy taksering van die roman is hoog (“daar het sedert Agaat van Marlene van Niekerk lanklaas ’n lywige roman verskyn wat so ’n ingewikkelde én genotvolle leeservaring vir prosaliefbebbers bied”) en dit is vir my ‘n genot om te sien dat hier nou uiteindelik ‘n resensent is wat die rolprent-aspek van die roman raakgelees het, en dit behoorlik ontleed.

Wens dat daar meer lesers soos Neil Cochrane was!

***

Van al die dinge wat ek verlede week tydens die Woordfees meegemaak het, was PG du Plessis se optrede Saterdag (saam met Kerneels Breytenbach) sekerlik een van die vreemdstes. Ek het dit geweldig baie geniet, om nou maar eerlik te wees, maar dit het op so ‘n eienaardige manier begin.

Breytenbach het PG om mee te begin omgepraat om vir die mense te wys dit is moeiliker om hartseer verhale te vertel as wat dit is om humoristiese verhale te vertel en die mense aan die lag te hou.

Toe vertel PG die verhaal “Ons mond”, waarna Stoffel Cilliers in sy resensie oor Du Plessis se Kortetjies en ‘n lange (Beeld) verwys. Aan die einde moes ek na my sakdoek gryp.

Cilliers sê tereg in sy resensie dat PG baie maskers het: PG die filosoof, PG die geamuseerde, PG die mensekenner, PG die satirikus. Wat “Ons mond” anders maak, is dat PG daarin sy kinderherinneringe as uitgangspunt gebruik, en niks bylieg of aandik nie. Dis ‘n verhaal oor sy oupa, en hoe ons die dooies altyd met ons saamdra.

Cilliers sê tereg “Ons mond” is die vonds in die bundel. Vonds? Dit is vir my ‘n kortverhaal wat dadelik by die geledere aansluit van die beste kortkuns wat nog in Afrikaans gepubliseer is.

Wens Stoffel wil soms sigbaar opgewonde raak!