Amper omtrent min of meer toegegee

So ‘n jaar en ‘n bietjie gelede het André Brink ‘n verwoestende resensie geskryf oor die eerste deel van Elsa Joubert se herinnerings. Sou hy sy eie herinneringe skryf op dié hoë peil waaraan hy Joubert gemeet het, het ek gewonder. 

En nog verder in die stilligheid vir myself die vraag gestel of daar ‘n  resensent lewe wat Brink daaraan gaan meet.

Fanie Olivier het duidelik die Joubert-resensie vergeet, maar hy het darem ‘n goeie ent gevorder met ‘n baie kritiese bespreking van Brink se “’n Vurk in die pad”.

Olivier sê, as hom kan opsom, dat Brink se geheue nie heeltemal so skerp en helder is as wat dit moet wees nie. Dat hy doelbewus baie dinge onder die vergrootglas van sy geheue weghou.

Dit is so goed as om te sê dat dié boek net halfpad goed is. Laat ek egter ruiterlik herken – nadat ek hierdie afgelope naweek die boek van hoek tot kant verslind het – dat ek Olivier dit nie verkwalik dat hy brom-brom en uiteindelik amper omtrent min of meer toegee dat dit ‘n lekker boek is nie.

Want dit is – veral die deel oor Ingrid Jonker, en kortkop daaragter die deel oor sy jongdae, toe Brink nog teologiese ambisies had. 

Perdalks wil Olivier self eendag sy herinneringe op skrif stel, en dan wil mens nie vir Brink rede gee om jolig te raak met die wederkritiek nie.

Beeld is laat met nog ‘n resensie (van Dana Snyman se merkwaardige “Op die agterpaaie”, verlede jaar reeds gepubliseer), maar dit was die moeite werd om te wag vir Stoffel Cilliers se (baie lang, dog uitstekende) resensie. As dinge so aanhou, kry ons voor die einde van die jaar ‘n resensie van Etienne van Heerden se nuwe roman in Beeld.

Ou Jaybee Roux skryf ook in Beeld oor “Die nuwe Bybel vir ‘n geesvervulde lewe”. Dis darem merkwaardig hoe Roux elke week ‘n ander genre baasraak.