.png)
DEUR 'N ANDER BRIL Al die pad afdraande.
Dít is seker wat alle ma’s heimlik vir hulle kinders hoop. Dat hulle hul mylpale sal bereik, dat hulle goed sal vaar op skool, dat die juffrouens en die maats van hulle sal hou, dat hulle gelukkig sal wees, dat niemand hulle te na sal kom nie. Veral dit — dat niemand hulle te na sal kom nie.
Dis hoekom ma’s soms bisarre goed aanvang soos om te dreig om ander kinders (óf onderwysers óf ouers) te lyf te gaan.
Dit het die oogkundige net drie toetse geneem om vir my te sê: “Sien jy wat ek sien?”
Ek het gesien, maar ek wou nie. Ek wou dit nie hoor nie. Ek wou dit nié hóór nie.
Op die groot stoel met die baie ratjies en wieletjies het my 5-jarige dogtertjie — die een met die groot bruin oë en die roosknopbekkie — skielik ekstra klein gelyk.
Half deur die wind is ons daar uit. Hoe dan nou, Here? het ek verward gevra. Hoe kan dit wees dat die sogenaamde “volmaaktheid” waarvoor ek elke aand dankie sê as ek by my kinders se beddens kniel, al die tyd toe nie so “volmaak” was nie?
Mans is anders. Myne het nie veel gesê nie. Eintlik niks gesê nie. Later sommer half onbeskof gedreig: “Laat een iemand, net een enkele iemand, vir haar iets skeefs sê oor die bril, dan bliksem ek hom!”
Dis nou tipies, het ek gedink. Plaas bid hy, nou wil hy bliksem...
As ’n mens gaan vir ’n tweede mening, dan beteken dit eintlik (in my geval, in elk geval), jy wil beter nuus hê. Jy hou nie van die eerste nuus nie, en jy sal soek totdat jy iemand kry wat vir jou sê wat jy wil hoor. ’n Mens vra vir wonderwerke.
Toe nie.
Ons staan voor die rye en rye kinderbrilletjies by die Ooginstituut in Pretoria en ek kan nie ophou huil nie.
Ek gee nie ’n flenter om of die man agter die toonbank tien of tweeduisend kinderbrille per dag maak nie. Ek het nie ’n saak met die Barbie- of die Mickey Mouse- of die watse brille daar ookal hang nie.
Al waaraan ek kan dink, is ’n vriendin van my wie se kind só ongelukkig was omdat sy oor (onder meer) haar bril gespot is, dat sy van skool verander het. Harry Potter. Oupa Uil. Totdat sy dit op ’n dag net nie meer kon verduur nie.
Kinders kan so wreed soos monsters wees. En party grootmense staan soms nie ver agter hulle nie.
“Kyk mevrou,” sê die brilman, “hierdie een het pienk kraletjies op die raam”.
Hou jou pienk kraletjies, dink ek terwyl ek voor my kind maak asof brille die beste ding sedert springmielies is.
“Dis mooi, Mamma, maar ek sê net nou al vir Mamma ek gaan nie die bril skool toe dra nie, hoor?” sê my kind met haar gesig in my romp.
Op pad huis toe sê ek vir myself “sies”. Dis net ’n bril, dis nie chemo nie. Dink aan die Aucamps van Bela-Bela wie se kind om sy lewe veg. Tel jou seëninge. Sien die positiewe. Bid vir wonderwerke.
Die volgende week verander ek my strategie. Ek begin brille se lof besing. Hoe mooi hulle is, hoe funky, hoe slim dit ’n mens laat lyk, hoe uniek, hoe wonderlik.
En ek bid nog steeds vir ’n wonderwerk. Al is die wonderwerk dan net dat my kind pragtig lyk met die bril en mal is daaroor.
Enigiets om aan vas te hou. Nogtans sal ons jubel. Ek versterk jou. Ek help jou. U het haar gevorm, haar aanmekaar geweef. Hy sal alles ten goede laat meewerk. Ek sal jou nooit verlaat nie, jou nooit in die steek laat nie. Sy kom niks kort nie. Sy is in groen weivelde. Net goedheid en guns sal haar volg al die dae van haar lewe.
Dis glad nie so erg nie. Brille is só cool.
Maar as my kind met haar groot bruin bokkieoë vir my kyk, breek my hart in duisend flenters.
Haar sussie kom van die skool af en sê: “Ek het vandag al die kinders in die skool getel wat bril dra. Raai hoeveel is daar?”
Ek wil raai 30 of 80 of 1 000.
“Drie!” sê sy. “Drie, ek het hulle almal getel.”
Kan nie wees nie, dink ek. Dit kan eenvoudig nie waar wees nie...
’n Week later is dit tyd om die bril te gaan haal. Ek mag nie saamgaan nie, sê my man, want “jy huil te veel”.
Ek soen haar hele regterogie vol lipstiffie en kyk vir oulaas hoe lyk my kind sonder ’n bril.
Twee ure later kry ek ’n oproep uit Pretoria: “Mamma, ek lyk só mooi en ek kan sién, ek kan só mooi sien!”
En ek sit by myself en dink: sowaar, ek sal dit van die dakke af skree — wonderwerke gebeur nog.
Dalk nie altyd die nuus wat ons wil hoor nie. Miskien moet ons dit net deur ’n ander bril bekyk.
Net soms dieper kyk as wat die oog kan sien.