Allerhande maniere

Kyk na my: herinneringe aan ’n kindertyd, deur Nataniël. Resensent: Herman Lategan (Rapport Boeke) Een van die plesiere van Herman Lategan se resensies is die indruk wat hy by jou laat dat hy vir iemand anders kwaad is, en hom nou met groot inspanning in toom hou. Hierdie keer is dit een van Rapport se redaksielede, een met ’n sigbare lang nek. Wie kan dit wees? Die resensie in sy geheel vind Lategan in ’n positiewe luim. Deernis vir Nataniël, groot waardering vir die boek, sluimerende moerigheid oor mense wat met ander se fisieke voorkoms spot. Geskryf met die bekende Lategan-flair.

… en daar was dagga, deur Heinz Mödler. Resensent: Koos Kombuis. (Boeke 24) Is dit nie eienaardig nie? Mense kan só serieus raak oor die dinge wat eens heerlike spasiële afwykings veroorsaak het, tyd laat rek het en aan seks ’n godsdienstige dimensie verskaf het. Net omdat die taboe opgehef is, en ’n nuwe groeipunt vir die ekonomie gevind is. Koos Kombuis se resensie is vol eerbiedwaardigheid vir die tydigheid en nuttigheid van Heinz Modler se boek. Maar dit is nie die jong Koos Kombuis nie. Dis Koos Kombuis wat die dinge van ’n kind ontgroei het, ouer geword het, en wys. In sy opmerking oor die plaasvervangers wat hy vir dagga gevind het, lê ’n insig wat alles in perspektiief plaas.

By die brandende berg, deur Piet van Rooyen. Resensent: Riaan Grobler (Boeke 24) Wanneer ’n resensent al sy beskikbare ruimte gebruik om die verhaal en tematiek oor te dra, maar homself nie sover kan kry om ’n lofbetuiging (versluierd of andersins) of verdoeming te gee nie, dan weet ek hy wil iets sê maar is té ordentlik om dit te doen. Is dit regtig nodig om só subtiel te wees?

Die slaghuis, deur Cas Wepener. Resensie: Francois Bekker. (Boeke 24) Francois Bekker is nie ’n padvinder-resensent nie. Hy is ’n ou hand. En nes Riaan Grobler het hy goeie maniere. Maar ek het tog gedink dat dit baie pikant van hom is om ’n boek wat hy bestemel as synde ’n verhaal in ’n mineurtoon, self in mineurtoon te resenseer.

Die dekonstruksie van Retta Blom, deur Zelda Bezuidenhout. Resensie: Elbie Adendorff (LitNet) ’n Netjiese bespreking wat enigsins bederf word deur die opmerking dat Die dekonstruksie van Retta Blom ’n roman is wat vroue gerus kan lees. Wat?!?! Het Adendorff dan nie reeds in die begin gesê dit is chic-lit nie? Of is dit weer ’n geval van ’n Afrikaanse resensent wat nie die kans kan laat verbygaan om onderwyser te speel nie – kom suster, lees en leer…