.png)
Dis naweek in Wellington; daar’s dronk bedelaars in die strate. Maar dis geen gewone Saterdagmiddag nie. As mens parkeerplek naby die Breytenbachsentrum nodig het, moet mens kreatief wees en sypaadjies ondersoek. Iemand staan nader met ‘n polistereenkoppie terwyl ek uit my motor klim. Weet hy dan nie? Sy profeet is hier.
Die markiestent is stampvol. Ek kry plek aan die buitekant en kan die gehoor sien van daar af. Gróót name is hier bymekaar. Toe die grootste man van die geleentheid op die verhoog stap, is hy wel opmerklik klein na liggaam.
Adam Small was lank stil gewees. Tussen 1957 en 1986 verskyn etlike digbundels uit sy pen. En sedertdien swyg hy. Dis nou sewe-en-twintig jaar later en hier is hy by die Breytenbachsentrum se Tuin van die Digters. Die skare in die tent lyk seker vir hom totaal anders as mense wat gewoonlik openlik met hom geassosieer is.
Die “seun van Wellington” word op die verhoog verwelkom deur Michael le Cordeur, voorsitter van die Afrikaanse Taalraad. Riana Barnard, uitgewer by NB-Uitgewers, is saam met hulle op die verhoog, bedank vir Small dat hy sy jongste bundel Klawerjas by Tafelberg uitgee en stel hom aan die woord.
Hy skryf soos iemand wat terugkyk op die lewe. ‘n Gedig oor die verlies van sy goeie vriend Vernon February. Hy skryf oor landskappe, gebruik beelde oor "woedende wolke" en "stormende wind".
Hy is in opstand teen sterflikheid, dink ek. Vroeër was hy in opstand teen ‘n sisteem, het hy stemme gegee vir mense na wie niemand wou luister nie.
In LitNet se Spens van dramatekste, ‘n gedeelte uit die Monoloog uit Kanna hy kô hystoe:
Ek dink aan ‘n aanhaling wat ek voor die geleentheid raakgelees het – uit sy ATKV-Skrywersalbum op LitNet. “Selfs nou word my geloof soms nog verflard – Ag, God! Daar is maar altyd vrae in ’n mens se hart.”
Opvallend baie van die gedigte wat hy uit Klawerjas voorlees, inderdaad geestelik van aard is. En, tydens ‘n bewoë oomblik verwys hy na sy ma se Islamitiese agtergrond en hoe sy gekies het om sy pa se Christelike geloof aan te hang.
Die woorde van hierdie gedig kom plek-plek amper net so uit die Rut 1
16 Maar Rut het geantwoord: “Moet my tog nie dwing om van u af weg te gaan en om om te draai nie, want waar u gaan, sal ek gaan; waar u bly, sal ek bly; u volk is my volk; u God is my God; 17 waar u sterf, sal ek sterf en daar sal ek begrawe word. Ek lê ‘n eed af voor die Here: net die dood sal ons skei.
Terwyl die gehoor aan die einde van sy voorlesing opstaan om hom met ‘n staande ovasie toe te juig, kyk ek opnuut na die skare. Akademici, skrywers, digters, kritici, joernaliste. ‘n Gans ander land teenoor wie Adam Small die stilte verbreek het. Bruin en wit, skouer aan skouer, langs mekaar.
Of hoe?
Toe ek terugstap na my motor, is daar nog steeds bedelaars dwalend tussen die motors.
Net die volgende aand luister ek na Stef Bos. Hy vertel van sy Suid-Afrikaanse vrou by wie hy gekies het om te bly en nie terug te keer na Europa nie. Hierdie lied was vir háár. Adam Small, dis ook bedoel vir almal wat in die tent aan jou voete kom sit het. En dis ook vir almal in die strate van Wellington, al gaan hulle dit nooit hoor nie.
Comments