‘n Resensie deur ‘n kenner

Koffer in Berlyn, deur Hennie Aucamp. Resensie: Schalk Schoombie (Boeke24) ‘n Boek deur ‘n kenner op ‘n vakgebied sal altyd die beste geresenseer word deur iemand wat daardie vakgebied net so goed ken, indien nie beter nie. Daarom is Schalk Schoombie die regte persoon om Koffer in Berlyn te resenseer. Schoombie skryf bondig – aanvanklik oorsigtelik, daarna in reaksie op die inhoud. Sy opmerkings verklap sy eie erudisie en ervaring van die vakgebied – iets wat afwesig is in Riette Rust se bespreking in Rapport. Dit sal net iemand soos Schoombie wees wat agterkom dat daar leemtes in Aucamp se boek is. Op ‘n baie mooi manier sê hy dan ook aan Aucamp dat sy boek nie werklik op datum is ten opsigte van die internasionale gebeure op die kabaret-verhoog nie. En hoeveel boekeresensente wens seker nie dat hulle eendag ‘n kans sal kry om ‘n slotsin te skryf soos die een wat Schoombie hier kon plaas nie. Gaan lees dit gerus hier: http://www.beeld.com/Boeke/OnlangsVerskyn/n-Koffer-vol-van-Aucamp-rykdom-20130203

Koffer in Berlyn, deur Hennie Aucamp. Resensie: Riette Rust (Rapport Boeke) Riette Rust  se resensie is met die nodige eerbied en verwondering geskryf, maar teen die einde duik daar twee sinne op wat my meteens laat wonder het of sy die “ironiese lewensruimte” bereik het waarna Hennie Aucamp verwys. Ek lees hulle (“Regdeur Koffer in Berlyn val Aucamp se passie vir sy onderwerp op. Groot leesplesier.”) en lees hulle weer. Is sy besig op sarkasties te wees? Moet wees. Ek het Koffer in Berlyn gelees, en dit was nie leesplesier nie. Dit het my met hartseer gevul, met weemoed oor die vergane dinge. Van die kultuur waarvan Aucamp skryf, is hier ter plaatse weinig anders as enkele opvoerings jaarliks by Aardklop of die KKNK oor. Maar ek is nie die resensent nie, Rust is. En die ander dinge wat sy oor dié boek sê, is ‘n flukse naderklap.

Vol draadwerk, deur Marius Crous. Resensie: Neil Cochrane. (Boeke24) Dis lekker om Neil Cochrane se naam weer by ‘n resensie te sien. Sy tydperk van swye het ook verandering gebring – dit lyk asof hy nou meer as vantevore bereid is om skerp of negatiewe opmerkings te maak. Naas die positiewe stel hy dan ook die negatiewe aspekte van die bundel voor hom. Anders as so baie resensente wat dan sal afsluit met ‘n opmerking oor hoe die bundel tog ‘n reddende element het, doen Cochrane dit nie, en eindig met ‘n opmerking wat die uitgewer oor die kole haal vir die plasing van die inhoudsopgaaf agterin die bundel. Dis jammer – dié gebruik is baie oud en het niks met die bundel se gehalte te make nie.

Vuilspel, deur Bettina Wyngaard. Resensie: Annemarié van Niekerk (Rapport Boeke) Goed geformuleer, haar idees en gewaarwordinge knap georkestreer in ‘n stuk skryfwerk wat die Annemarie van Niekerk-stempel van gehalte dra. En dan iets onsinnigs. Vir diegene wat te make het met die voorskryf van boeke op skoolvlak, is haar opmerking dat ‘n goeie, gemiddelde speurroman soos hierdie oorweeg moet word vir voorskrywing aan Suid-Afrikaanse skoliere iets wat alleen met ‘n byderwetse L.O.L. geantwoord kan word.

Getuie, deur Christine Barkhuizen le Roux. Resensie: Nini Bennett (Rapport Boeke) Bennett se resensie lei ‘n voornemende leser met min omhaal in die problematiek van die roman in. Haar uiteensetting van verhaal, tematiek en sfeer maak daarvan ‘n baie aanvaarbare kritiese respons. Maar wanneer sy begin met voorstelle oor wat die outeur kon gesny het uit die roman, omdat sy by die lees sekere dele minder interessant gevind het, raak ek bekommerd. Hoe sou sy op Jonathan Littell se The Kindly Ones gereageer het – hom gevra het om dit te reduseer tot kortverhaal?

‘n Bordjie vergifnis, saamgestel deur Anzil Kulsen. Resensie: Tienie Holtzhausen (Rapport Boeke) Die resensent val weg deur te verklap dat sy nie lid is van die tydskrif Kuier se teikengehoor nie. Maar sy hou van die tydskrif se kortverhaal-kompetisie, en die bundeling daarvan is ook lekker omdat die Afrikaans so beskrywend is. Maar, skryf sy, die grootste beswaar teen hierdie bundel “kan wees” dat dit nie vergelykbaar is met ander Afrikaanse kortverhaalbundels nie. Vermoedelik sou daardie bundels moontlik dalk kon kom uit die omgewing van die teikengehoor waarvan die resensent wel lid is. Ek maak nou groot omhaal daarvan, maar hierdie is sommer ‘n vrot resensie. Twee verhale word uitgesonder vir kritiek sonder dat gesê word wie die skrywers daarvan is. Met verwysing na die foto op die omslag van die bundel, verwys die resensent na twee van die bydraers, Johrné van Huyssteen en Christo Davids se verhale, sonder om ‘n kritiese reaksie daarop te bied. As bekendes se bydraes nie sodanige reaksie uitlok nie, wat moet ‘n skrywer dan nog meer doen om ‘n resensent se mening uit te lok?